من دختر اولم و فقط یه خواهر کوچیک دارم.تا سالها هم تک فرزند و تک نوه بودم و مرکز توجه. ینی دار و ندارشون خرج من میشد.درسمم خوب بود و توی مدرسه نمونه بودم ولی متاسفانه سال اول کنکورم نتیجه اونی که خواستم نشد(دولتی میآوردم ولی رشته خاص مد نظرم بود)موندم برا سال دوم.از تابستون شروع کردم به خوندن. تا اینکه آبان ماه یه پسر با شرایط خیلی خوب(سر به زیر_شاغل_قدبلند_اقامت و خوشتیپ_اقامت تهران _وضع مالی خوب و... ) اومد خواستگاری.خانوادم خیلییی خوشحال شدن😐منی که میگفتم تا دستم نره تو جیب خودم و درسم تموم نشه ازدواج نمیکنم.
میگفتن دختر اگه سنش بره بالا بد خواستگار پیدا میه. میگفتن اگه میتونی یه ایراد بذار روش.دیگه خواستگار ایطوری پیدا نمیشه. اینم بگم که این آقا بین چندینننن مورد منو پسندید. خلاصه گذشت و هفته پیش عقد کردیم و منم دوسش دارم. اونم دوسم داره. ولی بعضی وقتا حس میکنم زود بود. یا چون اصلا تو نخ ازدواج و اینا نبودم میگن هیچ وقت باورمون نمیشد به این زودیا بری سمت ازدواج. از طرفی نامزدم دکترا مبخونهه و من مسلما دیپلم...ولی خب تعریف از خود نباشه من خیلی میفهمم و گاها حس میکنم از اونم بیشتر میفهمم با اینکه7_8سال اختلاف سنی داریم. ولی گاهی حس میکنم واقعا زود بود که خودمو درگیر کردم.چیکار کنم این فکرا نیاد سراغم...
اقامت تهران؟ پایتخت امریکا میگی؟
خب
دیوونه ای دیگه 😂
خب درستم ادامه بده
همچین زود هم نیست مگه شانس چند بار درخونه ادمو میرنه؟
بخون درستو زندگیت رو هم بکن
زود که بود ولی نمی دونم چیکارکنی
ارسال نظر شما
این تاپیک قفل شده است و ثبت پست جدید در آن امکان پذیر نیستجدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
