گل خانما لطفا راحل بدید
من یه دختر ۲۵ ساله سینگل که کاملا آدم درونگراییم و البته ۸ سال پیش مبتلا شدم به افسردگی خیلی حاد با کلی مشاوره و دارو بعد ۳سال خوب شدم الانم خدا رو شکر انقد شاد و خندونما با همه شوخی و بگو بخند هرکی به خونواده م زنگ میزنه اول حال منو میپرسن بعد میرن سراغ بقیه قبلنا خیلی حالم بد بود حتی عکسای ۸-۹ سال پیشمو هرکی میبینه میگه خیلی پیر بودی مشکلم اینه هیچوقت هیچ دوستی تو زندگیم نداشتم قبلنا که مامانم نمیذاشت ولی برا خواهرام اجازه میداد حتی بیرون میرفتن شب خونشون میموندن یه بار دوستم اومد خونمون بلوا به پا کرد ابروم رفت الان سختگیریاش کمتر شده ولی باز خواستم یک دوستی که تازه باهاش آشنا شدم رو دعوت کنم نذاشت میگفت نمیشناسیمشون خب ب هر حال یک شبه که نمیشه کسیو شناخت خودشم باشه پیشم با اخم نگاه میکنه بنده خدا موذب میشه منم هیچکیو دعوت نمیکنم همه دوستامم یا توشهر من نیستن یا خارج از ایرانن دلیلشم فقط مامانمه خسته شدم واقعا دوست دارم با دوستام برم بیرون بگردم نگرانی هم حدی داره مامان میشه دیگه شورش رو دراورده بیست ساله دیگه قراره تنهایی به کجا برسم؟ بشینم با مامان ۷۰ سالم تنهایی بحث کنم ؟؟!! من خودم شرکت دارم ولی همه کارمندام از خودم بزرگترن حداقل ۱۰ سال بعدم آدم با کارمندش نمیشه رفیق فاب باشه حتی همکارای صنفمم ازم بزرگترن واقعا موندم اصلااا چجوری میشه دوست پیدا کرد
