تحت هیچ شرایطی بچه رو از دوست داشتن و خوب بودن محروم نکنید. نگید دوستت ندارم. نگید بچه/دختر/پسر خوبی نیستی. کار بچه ها رو از هویتشون، دوست داشتنی بودن و خوب بودنشون جدا کنید
مثلا بگید حرفت/کارت خوب نبود یا حرفت/کارت رو دوست نداشتم. و تاکید کنید خودش تحت هر شرایطی براتون دوست داشتنیه و همیشه خوبه.
پیشنهاد میکنم این رو جدی بگیرید. همونطور که به بچه حتی تو عصبانیت هم فحش ناموسی نمیدید چون ناخوداگاه خط قرمز میدونیدش، اینجور چیز ها رو هم برای خودتون تبدیل به خط قرمز سفت و سخت کنید چون به شدت تاثیر مخربی روی عزت نفس بچه داره و باعث میشه دچاره طرحواره هایی مثل بی ارزشی و رهاشدگی و مشتقاتشون بشه. برای شما یه لحظه یا چند ثانیه ست و از روی خشم. ولی این رو خودآگاهِ شما میدونه، نه ناخودآگاهِ اون بچه!
و دقت کنید، بچه ای که از محبت و احساس ارزشمندی و پذیرش توسط والدین پر نباشه، بعدا برای جبران این خلا ها دست میزنه به تلاش برای گرفتن این پذیرش و توجه از جامعه، جنس مخالف و محیط های گوناگون. و این همون چیزیه که خیلی از والدین بابتش با بچه‌هاشون درگیرن اما دریغ که بذر این خلا رو خودشون ناآگاهانه در وجود بچه کاشتن.