بدون اجازه کسی نباید ی لیوان آب بخورم هیچ اختیاری از خودم ندارم باید خانوادم ام بگن چی بپوشم چی بگم چکار کنم همش بهم گیر میدن کار هر روزم شده گریه نمیدونم چکار کنم حوصله ام ندارم تو روشون بمونم همش باهام بد برخورد میکنن بعد ی دیگه ک من غر میزنم فحش میدن بهم انگار که من بچه سر راهی ام با هیچکس حق ندارم دوست باشم همه ی وسیله هام زیر دستشونه همش گوشیمو چک میکنن ی چیزی میگم بخرید برام هزار تا بهونه میارن در صورتی که بعد ها وقتایی که دیگه نیازی بهش ندارم لطف میکنن میرن میخرن برام نمیتونم با کسی چت کنم چون تمام چت ها رو چک میکنن بعدشم میگن با بچه ام رفیقیم😅😅اینه زندگیه من به نظرتون خودمو بکشم بهتر نیست 😔😔همش بهم غر میزنن اجازه هیچ کاری رو بهم نمیدن در صورتی که تمام دخترای فامیل همه هر کاری بخوان میکنن و عادت گندشون اینه که وقتی یه دخترو میبینن هی میگن دیدی چ زبونی داشت دیدی چقد خوشگل بود دیدی چقد لباساش خوشگل بود چ خوشتیپ بود چقد فلان بود بهمان بود ولی ی بار نمیگن دیدی تو چقد بهتر از اونی دیدی چقد تو مودب تر از اونی و .... همش با بقیه مقایسم میکنن خسته شدم ب خدا حتی نمیتونم گریه هم کنم پیششون چون کم مونده بکشنم چن ساله گریه هامو ندیدن ندیدن که چقد تنهایی تو اتاقم گریه میکنم چقد شبا تو خواب گریه میکنم هیچوقت بهم اهمیت نمیدن چیزی که بدت ش میکنه اینه که هی میگن با بچه مون خیلی رفیقیم
من توعم یا تو منی
رفیقیمو به منم گفتن ولی هر چی بودن رفیق نبودن
منم شرایط مشابهی داشتم البته بجز خرید و اینا
برا همین دوستامو حذف کردم و با تنهاییم اوکیم
کاش مادرت میتونست درکت کنه چون دختر بامادش راحت تره امیدت به خداباشه
منم عین شما بودم حتی بدتر یعنی من حتی نمی‌تونستم تو حیاط وایسم یه تنهایی تو یه اتاق باشم ولی الان که ازدواج کردم خدا رو شکر راحت شدم از دستشون
چه تلنگر بجایی
دوست داری چطور باهات رفتار کنن؟
چند سالته اسی
و منی که بخاطر فرار از این وضعیت تو ۱۴ سالگی ازدواج کردم
و زندگیم سیاه تر شد و گیر یه آدم پارانوئید افتادم
۲ بار خودکشی کردم ولی نمردم
تا اینکه طلاق گرفتم....
کاش خدا بهم یه دختر بده تا هرچی که نداشتم بهش بدم
منم زیاد سخت میگیرن بهم
هیچ دوستی ندارم چون هر وقت با هر کی دوست شدم برنامه تفریح گذاشتن من نرفتم و کم کم منو از گروه حذف میکردن و میگفتن پایه نیست
یه تولد میخواستم برم هزار بار تاکید میکردن عکس نگیریا و....
انقدر سخت گرفتن که خودم هیچ جا نرفتم دیگه و عادت کرده ام همش تو خونه باشم
درباره مقایسه با دخترای فامیل هم که دیگه نگم برات که بعضی وقتا آرزوی مرگشون را میکردم هی مامانم میگفت دختر فلانی زرنگه کمک مامانش میکنه ولی تو نه دختر فلانی معدلش بیسته ولی تو نه دختر فلاني ازدواج کرد ولی تو نه دختر فلاني کار پیدا کرد ولی تو نه و......
میدونی هممون یه جورایی زندگیمون این شده..
کاری کردن که حالم از هر چی دختره بهم میریزه هی باخودم میگم کاش منم پسر بودم داداش من تا ساعت سه ی صبح بیرونه کسی کارش نداره بعد همه نگاها رومنه منتظرن یه اشتباهی بکنم زود بگن چقدر خنگه این دختره ، خیلی پرته!..
منم خسته شدم خب دیگه روحم پیر شده حوصله هیچکاری ندارم شدم یه مجسمه که فقط جا تنگ کرده…
