اول این و بگم بچه ی من به قدری اذیت کنه که اطرافیان میگن تو چقدر صبر و حوصله داری ، ولی منم انسانم گاهی کم میارم و داد میکشم
بیشترشم سر اینه که الکی گریه می‌کنه
۴ سالشه
مثلا هی اسباب بازیهای کوچیکشو گم می‌کنه میگه باید پیداش کنی
یا هی گیر الکی میده لجبازی می‌کنه
گاهی داد میزنم سرش یا الکی تهدیدش میکنم که میزنمتا( که میدونم تهدید کردن اشتباهه ولی واقعا راهی نمی‌ذاره برام)
خداروشکر نزدمش تا حالا
چیکار کنم اعصابم آروم بشه؟
مثلا اسباب بازیشو گم می‌کنه یه بند جیغ میزنه و گریه می‌کنه در حدی که کلافه میشم
بازم خیلی صبوری که تا بحال نزدیش
نمیدونم مثلا میتونی حواسش رو با یه چیز دیگه پرت کنی
کلا بچه ها توی سنی لجباز میشن و میخان حرف حرف خودشون باشه
دیگه ماهم ادمیم مجسمه که نیستیم مثل یه بت مهربانی باشیم همیشه
دمت گرم نزدیش
شبیه بچگی پسر منه.اصلا اشک بود که دست و پا در اوورده و شده بود بچه.پیر شدم تا بزرگ شد
حالا هزار الله اکبر روز به روز داره آقاتر میشه.بخدا تاااازه دارم لذتش رو میبرم.۸سالش شده کلا داره زیر و رو میشه.انقدر دلم رو نیبره دورش بگردم.هرجی بچه تر بود اذیتم کرد حالا برعکس شده
انقدری یا همش گریه بود یا غررررر یا لجبازی که همه بهم میگفتن چقدر صبوری چه تحملی داری و....هیشکی دوستش ندلشت بچمو انقدر که خدایی بد بود.حالا کامل برعکس شده.به من ثابت شده که بچه های بدقلق خیلی خوب میشن بعدها.فقط با لجهاش لج نکن.نزن.جیغ نزن سرش.میدونم سخته ها خودم کشیدمش.ولی نتیحه خواعی گرفت
منم کم میوردم.لج میکردم گاهی دادم میزدم.به زور خودم رو جمع کردم و درست تر رفتار کردم.این مدل بچه ها فقط با تعریف و تمجید الکی تشویق میشن به خوب شدن.من که این راه رو رفتم.هی الکی ازش تعریف کردم جلوی بقیه پیش خودش.انگار تو رودربایستی موند و لجهاش و گریه هاش و...رو کم و کمتر کرد🤭🤭
