سلام دوستان،من یه دختر۲۲سالم که دانشجوام،از لحاظ ظاهری قیافمو دور و بریام خیلی دوس دارن و اکثرا تعریف کردن(بخدا تعریف نمیکنم)درسمو دارم تموم میکنم و تو زندگیم هدفهای مهمتری دارم و تا سن ۲۵سالگی نمیخوام ازدواج کنم و بهش فکر نمیکنم،از سن ۱۷سالگیم خواستگار داشتم .الان که ۲۲ سالمه تو این مدت فقط یکی دونفر بودن که مناسب من نبودن گرچه اگه بودنم قصدم ازدواج نیست گفتم،الان دخترای فامیلمون بزرگ و کوچیک اکثرا ازدواج کردن و من بدبختیام یساله که شروع شده،مامانم تا چیزی میشه بهم میگه تو ترشیدی،موندی خونه،تا آخر عمرت کنار ما هستی،هیچکس سمتت نمیاد و...از این حرفای قدیمیا،بخدا دیوونه شدم از دستش نمیتونم دیگه تحمل کنم هربار میگه بهم درسته قصدشو ندارم ولی دلم میشکنه چون مادرمه وقتی اینطور فکر میکنه من چطور باید خوشحال باشم؟تا الان بالای ۱۰بار دخترای فامیلو کوبیده تو سرم،فشار عصبی داره بهم میده امشب انقد گف دیگه واقعا گریم گرفت و بازم دلم شکست،دیگه نمیدونم چیکار کنم از دستش بعضی وقتا فقط میخوام فرار کنم از دستش و بزارم برم،لطفا شما بگید چیکار کنم
مامانی عزیز لطفا هیچوقت به دختراتون این حرفارو نزنید با گفتن این حرفا حس بی ارزش بودن به آدم القا میشه،چرا باید وجود من با ازدواج معنی دار بشع؟؟؟؟با دختراتون دوست باشید به هدفاشون اهمیت بدین لطفا نه اینکه دلشونو بشکونید🥲
