سلام،ببخشید که تاپیک جدید نذاشتم..
متاسفانه حدود پنج ماه هست که درگیر سرطان شدم
فکر میکنم حداقل حق منی که این همه نماز خوندم و قرآن حفظ کردم و به بقیه کمک کردم این نبود..!
همیشه به خودم میگم خدایا چرا من؟
حالا من هیچی
اون بچه سه چهار ماهه ای که درگیر این بیماریه چرا؟
اونم هیچی اصلا...
اون بچه شش ساله ای که دکترا جوابش کردن چرا؟
دلم گرفته..از خدا
من خودم هنوز بیست سال هم ندارم..ولی هرچی برمی‌گردم پشت سرمو نگاه میکنم
میبینم هیچ اشتباهی نکردم که تاوانش آنقدر سنگین باشه..
«اللهم اشف کل مریض 😭❤️»
امیدوارم درمان و شفای کامل حاصل بشه
مشکل اینجاست که ما به مسایل کاملا طبیعی دید درستی نداریم ، بیماری برای همه هست ، بر اساس یه سری شرایط و احتمالات ممکنه یکی درگیر بشه یکی نه ، ربطی به گناه کردن و نیکی کردن و اینها هم نداره
عزیزم هرکسی یه جور آزمایش میشه شماهم با بیماری هیچ وقت ناشکر نباش راضی باش به رضای خدا
خیلی سخته از همه چی عقب افتادم سه ترم دیگه کانون زبانم مونده بود تا مدرکمو بگیرم امسال انتخاب رشته داشتم که نشد برم مدرسه کلاس موسیقیم که کلا ول شد حتی بهترین دوستمون از دست دادم و الان هیچکسو ندارم که باهاش درد و دل کنم این بیشتر از همیشه اذیتم می‌کنه(((:
اول از همه اینکه باید ذهنت رو آزاد کنی از اینکه داری تاوان پس میدی ، این خیلی بده که شما الکی حس گناه داشته باشی
باید به عنوان یک اتفاق و احتمال بد که برای هرکسی ممکنه اتفاق بیفته بپذیریش ، نه تاوان و تقاص هست و نه هیچی ، صرفا یک اتفاق که در بدن رخ میده
جلسات گروه درمانی برای بیماران مبتلا به سرطان هست، یکی از دوستانم که متاسفانه درگیر سرطان شد خیلی از این جلسات تعریف کرد که بهش کمک کرده
