عمل قلب باز چه طور عملی هست؟
آیا بیمارستان قلب تهران بیمارستان خوبیه؟
خوب من اینجا میخوام از تجربه خودم بگم .
پدر من برای آنژیو به بیمارستان قلب رفت اما با گرفته بودن ۴ رگ مجبور به عمل اورژانسی شدیم و دکتر بیرانوند زحمت جراحی قلب پدرم رو کشیدند که واقعا انسان شریف و مسولی هستند.
خوب لازمه بدونید جراحی قلب بسیار جراحی سختیه و بیمار و خانواده بیمار نیاز دارند یک سری اطلاعات داشته باشند.
بیمار هم باید به لحاظ جسمی و هم روانی بررسی بشه اما متاسفانه بیمارستانها تیمی جهت آمادگی دادن ندارند، بیشتر نگاهشون گرفتن امضاست که براشون درد سر نشه و سوالات اولیه از بیمار هم فقط پرسشنامه های ابتدایی هست. من اینجا تجربه سخت خودم رو به اشتراک میگذارم شاید به درد کسی بخوره.
اول اینکه بدونید هر بیمار با بیمار دیگه فرق داره، جراحی قلب باز بسیار سخت جدی و حساس هست.
نکته اول با پزشکتون کاملا صادق باشید.
در پرسشنامه از شما پرسیده میشه آیا مصرف مواد سیگار قلیون یا مشروب دارید؟
اونها گزینه تفننی و یا گاهی ندارند بنابراین جواب بیمار یا بله هست یا نه، اما اگر شما هر هفته یکبار، هر ماه یکبار یا هر سال یکبار مصرف کردید بگید که مثلا من تریاک ۶ ماه پیش تفننی کشیدم. حتما بگید. لطفا اگر مواد مصرف میکنید یا هر چیز دیگه حتی تفننی لطفا خانوادتون رو در جریان قرار بدید که اگر احیانا شما عنوان نکرده باشید خانواده در جریان باشند. اگر هم که تا به حال مصرف نکردید که هیچ.
اگر سابقه مصرف مخدر دارید معمولا قبل عمل میگن مصرف کنید که بعد راحت تر بهوش بیایید، حتما هم اگر مصرف کننده هستید میزان مصرف و جنس مصرفی رو به خانواده بدید که اونها بعد از عمل به پرستارها بدند.
اگر هم تفننی مصرف میکنید باز هم بگید به خانواده.
خوب حالا عمل انجام شد در حالت نرمال باید ۸ ساعت نهایت ۲۴ ساعته بهوش بیایید اما گاهی این اتفاق نمیفته و بیهوشی خیلی طولانی میشه.
حتما تیم پزشکی و پرستاری رو موظف کنید شما رو در جریان کار قرار بدن،زیاد هم اجازه نباید بدن زمان بگذره یعنی باید سیتی و اسکن مغز و ریه انجام بشه که مطمئن بشن این بیهوشی و عدم هوشیاری به خاطر زائده های ایجاد شده مغزی و ریوی و کلیوی نیست.
خیلی مهمه و حتما پیگیر باشید.
حالا اگر همه چیز خوب بود و بیمار هوشیار نمیشد و برای بهوش اومدن بیتاب بود و همکاری نمیکرد حتما باید یک نورولوژیست در تیم پزشکی پیگیری کنه .
نکته دوم برخی بیماران جسمی خوبن اما به لحاظ روانی بهم ریخته میشن که اینجا نقش خانواده و دادن تماس لمسی و حسی و کلام مهربانانه در آرام کردن بیمار بی قرار مضطرب تاثیر داره.
متاسفانه بیمارستانها قسمت تامین امنیت روانی رو کاملا نادیده میگیرن.
حالا بیمارستان قلب تهران چه طور بیمارستانیه؟
بیمارستان خوب با پزشکان خوب و ارجمند و تجهیزات خوب هست اما با پرستارانی بی ادب ، غیرحرفه ای و نامهربان.
دقت کنید میگم نامهربان چون داشتن عشق و مهربانی لازمه پرستاری هست.
این بیمارستان کوچکترین اطلاعاتی رو به موقع به همراهان بیمار نمیده.
یعنی شما تا نری و داد و بیداد نکنی از وضعیت بیمارت مطلع نمیشی.
مثلا اگر بیمارت قسمت ای سی یو باشه تماس بگیری حال بیمار رو بپرسی اصلا بهت توضیح نمیدن، خوبه یا بد میگن و تمام. یا میگن نمیدونیم از دکترش بپرسید
در حالیکه باید توضیح بدن روی بیمار چه کارهایی صورت گرفته.
ولی خوب این کار رو نمیکنن تا شما به نقطه جوش برسی و در نگرانی و استرس بمونی.
اطلاع رسانی و اعلام وضعیت بیمار در این بیمارستان افتضاحه.
حتی اطلاعات بیمار در قسمت اطلاعات آپدیت نیست.
مثلا بیمار ما در اتاق عمل بود و تا ساعت ۹ شب ما در بیمارستان سرگردان بودیم، اطلاعات سیستم مانیتور و اطلاعات اپدیت نبود و میگفتند بیمار هنوز در اتاق عمل هست در حالیکه بیمار ما ساعت ۶ عصر عملش تموم شده بود و ما چشم انتظار و کسی خبر بهمون نداد.
یا مثلا بیمار ما دیر بهوش می اومد و قرار بود نورولوژیست و متخصص مغز و اعصاب بیاد ویزیت کنه و بیمار ما بره برای سیتی ،من تا روز آخر نفهمیدم چه اتفاقی افتاد بعد از کلی داد بیداد آخر سر فهمیدم پزشک امده ویزیت کرده دستورالعمل هم داده و رفته.
یا مثلا بیمار ما به لحاظ سایکولوژی و روانی مضطرب بود تقاضا کردم در کنارش باشم و بتونم بیام بیمار رو ببینم اما متاسفانه اصلا روی قسمت امنیت روانی برنامه ای ندارند.
یا مثلا متخصص آنژیو تشخیص دادند که بیمار باید اورژانسی جراحی بشه هیچ نامه ای به ما ندادن
فقط یک نفر اومد به گفت عمل سخته ریسک عمل بالاست باید امضا بدی که عمل سخته اگر هر اتفاقی افتاد میدونم خوب این چه طرز امضا گرفتن هست؟ همراه بیچاره چه کار کنه؟ البته این نکته انگار در همه بیمارستانها مرسومه ولی خوب بهتره یک راه حل بهتر پیدا کنند.
قسمت ای سی یو اصلا ایزوله نیست همه کنار هم خوابیدن و در هر بخش ۳ تا ۴ تخت هست و با پارتیشن و دیوار کاذب جدا سازی صورت گرفته اما در یک سالن بزرگ این هم یک اشکال هست.
اصولا توجه به نگرانی و مشکلات بیمار و همراهانش در دستور کار نیست، حراست و نگهبانی اصلا برخورد خوبی ندارند.
البته من متوجه سختی کار اونها هستم که باید نظارت کنند هر کسی به طبقات نره من درک میکنم اما در برخی موارد که مثلا من میخواستم برم با پزشک در مورد وضعیت بیمار صحبت کنم اجازه نمیدادند و من بی پاسخ می موندم.
اگر همون اول پاسخگو باشند همراه بیمار استرس نمیگیره و این استرس رو به تیم پزشکی و پرستاری و حراست هم منتقل نمیکنه.
خلاصه آرزو میکنم هیچ کس عزیزش پاش به بیمارستان باز نشه اما اگر شد حتما با آگاهی از شرایط بیماری و جراحی اقدام کنید.
