ازدواج بدون تفکر

سلام خسته نباشید. میخوام مشکلمو بهتون بگم تو رو خدا کمکم کنید من تقریبا دو ساله ازدواج کردم. خانواده من تو یه کلان شهر زندگی میکنن که همه جور امکانات در اون شهر فراهمه قبل از عقد همسرم بهم گفته بود که شهرشون کوچیکه اما خیلی توضیح نداده بود و منم فکر نمیکردم اوضاع این شهر در این حد خراب باشه. این دو سال به زور تحمل کردم. برای منی که تو اون شهر به اون بزرگی زندگی میکردم الان زندگی کردن تو این شهر کوچیک خیلی مشکله نه یک پارکی نه یک بیمارستان و دکتری. نه یک محل تفریحی نه حتی یک کلاس که بتونم برم اونجا و مشغول باشم .فقط یک کلاس خیاطی داره که من خودم خیاطی بلدم همش همسرم بهم میگه خوب بازم برو خیاطی خوب به چه دردم میخوره بازم برم خیاطی؟ یه شهر هست تو این نزدیکی که نیم ساعت با اینجا فاصله داره‌ من میگم بریم اونجا زندگی کنیم که حداقل امکاناتش بیشتره پدرشوهرم کاری بهمون نداره اما چون مادرشوهرم ناراحت میشه شوهرم قبول نمیکنه که بریم تو اون شهر زندگی کنیم دارم تو این چهار دیواری میپوسم من با اون همه آزادی تو خونه بابام ، حالا باید حبس بشم تو خونه نمیدونم چرا و چی شد که تن به همچین ازدواجی دادم خیلی شوهرمو دوست دارم ولی خوب پرنده نیستم که تو قفس نگهم دارن کل شهر یه خیابونه فکر نمیکردم یه روزی خدا بخواد همچین سرنوشتی برام مقدر کنه همش دارم به جدا شدن فکر میکنم آخه من حتی زبونشونو نمیفهمم چشمام کور بود وقتی میخواستم عقد کنم افسردگی گرفتم از تنهایی الان چند روزه که تهدیدش کردم که اگه از این شهر نریم منم طلاق میگیرم و میرم پی زندگی خودم بهش میگم مگه قراره چند سال زنده باشم که اسارتو به جون بخرم؟ درسته دوستش دارم اما نه به قیمت زندانی شدن خودم شما اگه جای من بودی چیکار میکردین؟ کمکم کنید.خواهش میکنم