سلام پیشاپیش از پاسخ و کمک شما سپاسگزارم. من یه خانم در آستانه ۳۶ سالگی هستم. یک پسر ۳ سال و نیمه د

سلام پیشاپیش از پاسخ و کمک شما سپاسگزارم. من یه خانم در آستانه ۳۶ سالگی هستم. یک پسر ۳ سال و نیمه دارم. هم خودم و هم همسرم تمایل به فرزند دوم داریم اما همسرم تصمیم نهایی رو سپرده به من. اما من خیلی می ترسم. کلا چون اعتقاد دارم بدنیا آوردن و تربیت فرزند یک مسوولیت بسیار سنگین هست خیلی قبلش برای فرزند اوری فکر می کنم. حتی برای پسرم هم هفت سال پیشگیری کردم و تا زمانی که به آمادگی روحی و ذهنی کامل برسم صبر کردم. الان برای دومی از دو سالگی پسرم تا الان دارم فکر می کنم. اما همش مرددم. از اینکه جسمی نکشم، مادر خوبی نباشم و اینا. اینم بگم دلیلم برای داشتن بیش از دو فرزند به هیچ وجه همبازی بودن و لوس نشدن تک فرزند و از این قبیل مسایل نیست. چون اعتقاد دارم همه اینا فقط و فقط به نحوه تربیت بستگی داره. تنها دلیلم اینه که در آینده دور یه نفر همخون باشه که پشت و پناه هم باشن یا حداقل یه دلگرمی برای هم یا همون ارضا شدن حس تعلق. حالا نمی دونم چکار کنم؟ از طرفی صد در صد تربیت و پرورش دو.و تا بچه بسیار سخت تر از یک بچه هست. و خودمم قبل از زایمانم استعفا دادم چون کاملا دست تنهام و همسرم بخاطر مسوولیت کاری بالاش اصلا نمیتونه کمکمکنه و خودمم شخصیتم طوری دوست ندارم دو سه سال اول بچه رو کس دیگه یا پرستار و اینا بچه م رو نگه داره. ولی قبلا شاغل بودم و فعالیت هنری و ورزشی داشتم و این طولانی شدن دوری از کارامد بودن در جامعه بخاطر اومدن بچه دوم می ترسم بهم لطمه روحی بزنه. دوست ندارم بچه هام رو مقصر بدونم. از طرفی بچه م خودش خیلی عاطفی هست و از حالا میگه مامان چرا خدا بهمون نی نی نمیده. طوری تربیتش کردم و از محبت سالم سیرابه که هر چقدرم بچه های فامیل رو بغل کنم اصلا حسودی نمیکنه ولی خب خیلی مرددم. واقعا تصمیم سختیه چند روز پیش یه دفعه بی مقدمه گفت مامان تو هیچ وقت نمیر. اگه بمیری من تنها میشم. من تو رو خیلی دوست دارم! در حالیکه من و پدرش آدمای شاد و مثبتی هستیم و هیچوقت جلوش حرف از مردن و تنها شدن و یا حرفای منفی نزدیم. نمی دونم چرا اینو گفت. ذهنمو خیلی بهم ریخته. بچه خیلی مهربونیه و خیلی احساسی و عاطفی هست. میگم اگه روزی روزگاری من و پدرش نبودیم احساس تنهایی نکنه یه وقت. لطفا منو راهنمایی کنید تاذبهترین تصمیم رو بگیرم. متشکرم