عزیزم من 27همسرم33و بچه 5سالشه.. کلا طاقت نزدیک شدن بچه بههمسرم رو ندارم،حتی تحمل اینکه بچشو ی بوس ک

عزیزم من 27همسرم33و بچه 5سالشه.. کلا طاقت نزدیک شدن بچه بههمسرم رو ندارم،حتی تحمل اینکه بچشو ی بوس کنه ندارم.اون محبتا بوسا همش باید مال من باشه.مث ی هو میبینمش ، (از حرف زدنش از لوسیاش بدم میاد)(وقتی میگم بدم میاد یعنی میخوام خفش کنم)حسادت شدیدی همه ذهنمو پر میکنه.من هیچوقت حسود نبودم..اما رو همسرم ی حس مالکیت دارم..(از اینکه تجربه پدر بودنش با ی زن بی مسولیت و هرزه بوده عصبیم میکنه)حقش نیس من انقد عذابش بدم همسرمو...(حالا شاید بگین ب بچش بیشتر محبت میکنه ،نه نه بخاطر من جرات نمیکنه،اما تا ی حالشو بپرسه من ب هم میریزم ،در حدیکه بارها خواستم بر خلاف میلم ترکش کنم.. (خیلی همدیگرو دوست داریم،حتی همسرم با محبت و با احساس تر از منه...)دلم میخواد بخاطر اخلاقم خودمو بکشم خسته شدم من تو زندگیم خیلی سختیا کشیدم،،،الانم دارم همسرمو سرد و دیوونه میکنم.. با خانواده همسرم بحثم شد،اونا میکن تو مسیولیتشو پذیرفتی حالا نمیخوایش بزار برو.. همسرم بخاطر خیانت زنش ازش جدا شده.و بچه رو تو ی سالگی ول کرده رفته.الانم مادرش هیچ تمایلی ب دیدن بچش نداره و نمیخوادش.آیا هیچ راه قانونی نیس بچش پیش خودش باشه؟؟(نه یاد زندگی گذشته همسر نمیندازه منو ،فقط دوست ندارم همسرم پدر باشه خداااا) همش احساس میکنم مانع پیشرفت من و همسرم هستش..(اضافه اس) تا پامو خونه مادر شوهرم میزارم حرف این بچه شروع میشه... با وجود این بچه خودمم رغبت نمیکنم بچه دار شم ، چون انموقع بدتر تو مقایسه قرار میگیره.. دیگه نمیدونم چی بگم درد دلم زیاده تنهام کسیو ندارم ب دادم برسه..حسو حالم وحشتناکه.دارم با اشک مینویسم . چرا اینجوری کردم خودمو داغونم.نمیدونم چطوری تو چشمای معصوم همسرم دارم نگاه میکنم و میسوزونمش و میسوزم لطفا کمکم کنید.. بازاگه خوب توضیح ندادم شرمنده ببخشید